Akacjowa 38 odcinek 686: Szokujące wyznanie Teresy. Niemy świadek zagraża Úrsuli.Teresa odzyskuje przytomność i składa zeznania, które wprawiają wszystkich w osłupienie – Cayetana najpierw próbowała ją zabić, a potem desperacko ratowała z płomieni Jaka prawda kryje się za jej słowami? Tymczasem drugi ocalały z pożaru, Jaime, budzi się w przerażającym stanie – niemy i sparaliżowany, staje się bezbronnym więźniem własnego ciała Jego przerażona reakcja na widok Úrsuli nie pozostawia jednak wątpliwości, że pamięta wszystko Czy kobieta uciszy go na zawsze, zanim prawda wyjdzie na jaw? Mauro drży o życie ukochanej, a Fabiana odkrywa tajemnicę, która na zawsze zmieni układ sił na Akacjowej Cisza. To było pierwsze, co do niej dotarło.
Akacjowa 38 odcinek 686: Szokujące wyznanie Teresy. Niemy świadek zagraża Úrsuli.Teresa odzyskuje przytomność i składa zeznania, które wprawiają wszystkich w osłupienie – Cayetana najpierw próbowała ją zabić, a potem desperacko ratowała z płomieni Jaka prawda kryje się za jej słowami? Tymczasem drugi ocalały z pożaru, Jaime, budzi się w przerażającym stanie – niemy i sparaliżowany, staje się bezbronnym więźniem własnego ciała Jego przerażona reakcja na widok Úrsuli nie pozostawia jednak wątpliwości, że pamięta wszystko Czy kobieta uciszy go na zawsze, zanim prawda wyjdzie na jaw? Mauro drży o życie ukochanej, a Fabiana odkrywa tajemnicę, która na zawsze zmieni układ sił na Akacjowej Cisza. To było pierwsze, co do niej dotarło.
Nie cisza kojąca, nie cisza nocnego odpoczynku, ale cisza ciężka, oblepiająca, przesycona zapachem, którego nie potrafiła nazwać Zapach sterylności, choroby i czegoś jeszcze… spalenizny. Jak odległe, dogasające wspomnienie ogniska, które wymknęło się spod kontroli Próbowała otworzyć oczy, ale powieki ciążyły jej jak ołowiane kurtyny. Każdy oddech był płytki, każdy niósł ze sobą ukłucie bólu w piersi, tępe i uporczywe Gdzie była? Co się stało?. W jej umyśle kłębiły się obrazy, strzępy wspomnień ostrych jak potłuczone szkło Ogień. Huk. Żar buchający w twarz, tak potężny, że zdawał się wysysać powietrze z płuc I twarz. Twarz Cayetany. Ale która to była twarz? Widziała dwie, nakładające się na siebie jak duchy Jedna wykrzywiona furią, z oczami płonącymi nienawiścią silniejszą niż otaczające je płomienie, z rękami, które pchały, dusiły, pragnęły śmierci Ta twarz syczała jej imię jak przekleństwo. Ale potem, tuż potem, była druga. Ta sama twarz, lecz przemieniona strachem i desperacją, te same oczy, teraz rozszerzone w przerażeniu, te same ręce, które przed chwilą zabijały, teraz ciągnęły ją, szarpały, próbując wyrwać z objęć ognistego potwora
Który obraz był prawdziwy? Które wspomnienie było prawdą, a które majakiem umierającego umysłu? Teresa. Nazywała się Teresa Sierra. Nauczycielka. Kochała Mauro. Mauro… Gdzie on był? Zmusiła powieki do drgnięcia Światło, nawet to przefiltrowane przez zasłony, było jak cios. Zamrugała raz, drugi Kontury powoli nabierały ostrości. Biel. Wszystko było białe. Pościel, ściany, sufit I ta cisza. Przerwał ją cichy szmer. Odwróciła głowę, a ruch ten kosztował ją falę bólu, która przetoczyła się od karku aż po czubki palców Siedział przy jej łóżku, na prostym, drewnianym krześle. Głowę opierał na dłoniach, a jego ramiona drżały w bezgłośnym szlochu Mauro. Jego sylwetka była ucieleśnieniem rozpaczy. Nieuczesane włosy, zarost na policzkach, pogniecione ubranie, które nosił chyba od kilku dni Nawet z odległości kilku kroków czuła jego zmęczenie, jego strach. Chciała go zawołać, ale z jej gardła wydobył się tylko cichy, chrapliwy szept, ledwie słyszalny dźwięk Ale on go usłyszał. Jego głowa poderwała się natychmiast. Oczy, przekrwione i zapadnięte, rozszerzyły się w niedowierzaniu Przez chwilę zamarł, jakby bał się, że to tylko kolejne przywidzenie, owoc wyczerpania i tęsknoty „Tereso?” – jego głos był ochrypły, pełen wahania. Poruszyła ustami, próbując ponownie „Mauro…” – tym razem było głośniej. To słowo, jego imię, było jak kotwica rzucona w wirującą otchłań jej świadomości W jednej chwili był przy niej. Uklęknął przy łóżku, chwytając jej dłoń z taką delikatnością, jakby trzymał najkruchszą porcelanę Jego dotyk był ciepły, prawdziwy. To nie był sen. To nie był majak. Żyła. „Tereso, Boże, Tereso…” – powtarzał w kółko, a łzy, które tak długo powstrzymywał, teraz płynęły swobodnie po jego policzkach Pochylił się i ucałował jej dłoń, jej palce, jej nadgarstek. Każdy pocałunek był modlitwą, podziękowaniem, obietnicą „Myślałem… lekarze mówili… Myślałem, że cię straciłem”.Patrzyła na niego, a jego ból stawał się jej bólem Widziała w jego oczach odbicie własnego strachu. „Co… co się stało?” – wyszeptała Mauro wziął głęboki oddech, próbując zapanować nad emocjami. Musiał być silny. Dla niej „Był pożar. W mieszkaniu Cayetany. Wyniosłem cię stamtąd. Ledwo zdążyłem. Wszystko płonęło” Ogień. A więc to było prawdziwe. „Cayetana…” – zaczęła, a wspomnienia znów zaatakowały „Ona… ona chciała mnie zabić, Mauro. Dusiła mnie. Mówiła, że umrzemy razem. Że to koniec” Twarz Mauro stężała. Nienawiść, zimna i twarda, zalśniła w jego oczach. „Wiedziałem Wiedziałem, że ta kobieta to potwór. Zawsze to wiedziałem. Nie ujdzie jej to na sucho, Tereso Przysięgam, że za to zapłaci”.Ale Teresa potrząsnęła głową, a ten ruch sprawił jej ból „Nie… Czekaj. Potem… potem coś się zmieniło. Płomienie były wszędzie. Belka… spadała belka Pamiętam, że krzyczała. I pociągnęła mnie. Uratowała mnie, Mauro. Przed ogniem. Ona mnie ratowała” Mauro zmarszczył brwi, zdezorientowany. Patrzył na nią, próbując zrozumieć. „Tereso, jesteś słaba To szok. Może ci się wydawało…”.„Nie!” – jej głos nabrał nieoczekiwanej siły. „Wiem, co widziałam Najpierw śmierć w jej oczach, a potem… strach. Chciała mnie zabić, a potem mnie