Powietrze pachniało jeszcze niedawno zaparzoną herbatą i resztkami nadziei na normalność Zeynep, w swoim naiwnym pragnieniu, by skleić to, co pęknięte, zaprosiła je obie, wierząc, że może, tylko może, uda im się znaleźć jakąś płaszczyznę porozumienia Chciała zobaczyć w nich nie tylko rywalki walczące o mężczyznę,ale matkę i… i żonę ojca, którego ledwo co poznała Chciała stworzyć iluzję rodziny, nawet jeśli ta iluzja była zbudowana na fundamentach z kłamstw i niedopowiedzeń Filiżanki na stoliku stygły, a ich wzorzysta porcelana zdawała się kpić z chaosu, który zaraz miał pochłonąć ten dom To Gönül, jak zwykle, postanowiła pierwsza rzucić kamień w tę pozornie spokojną toń Jej twarz, naznaczona miesiącami spędzonymi w więzieniu i latami ukrywanego bólu, była maską pozornego spokoju Ale jej oczy, ciemne i głębokie, płonęły ogniem desperacji.
Wiedziała, że prawda jest bronią obosieczną, że raniąc innych, zrani również siebie i, co najgorsze, swoją córkę Ale nie widziała już innego wyjścia. Dłużej nie mogła dusić w sobie słów, które paliły ją od środka Spojrzała na Zeynep, a jej serce ścisnęło się z mieszaniny miłości i poczucia winy Ta dziewczyna była jej wszystkim, jej jedynym światłem w mroku. I to światło miała za chwilę narazić na zgaśnięcie – Zeynep, córeczko… – zaczęła cicho, a jej głos, choć opanowany, drżał na samej krawędzi – Są rzeczy, o których musisz wiedzieć. Rzeczy, które próbowałam ukryć, myśląc, że cię w ten sposób chronię Ale milczenie… milczenie jest czasem gorsze niż najstraszniejsza prawda.Zeynep uniosła wzrok W jej oczach malowała się ostrożna ciekawość i lęk. Czuła, że nadciąga burza. Każdy nerw w jej ciele krzyczał, by uciekać, by zatkać uszy i nie słuchać Ale została. Ze względu na matkę.Feraye, siedząca na drugim końcu kanapy, sztywna jak posąg, zmrużyła oczy Jej postawa emanowała ledwo skrywaną wrogością.
Dla niej obecność Gönül w tym domu, tak blisko Zeynep, była jak sól na otwartą ranę Widziała w niej nie tylko byłą miłość swojego męża, ale uosobienie chaosu, który wtargnął w jej uporządkowane życie i zniszczył je bezpowrotnie – Co jeszcze chcesz jej powiedzieć, Gönül? – syknęła Feraye, nie mogąc się powstrzymać Jej głos był zimny jak lód. – Czy nie dość już namieszałaś w jej życiu?. Gönül zignorowała ją Jej uwaga była w całości skupiona na córce.– Chodzi o Bülenta – powiedziała wprost, a samo wypowiedzenie tego imienia sprawiło, że atmosfera w pokoju stała się jeszcze bardziej naelektryzowana – I o to, jak wyszłam z więzienia.Zeynep zamarła. To był temat, do którego bała się wracać Cieszyła się wolnością matki, ale gdzieś w głębi duszy czuła, że ta wolność miała swoją cenę Cenę, której nikt nie chciał jej wyjawić.– Co masz na myśli? – szepnęła.Gönül wzięła głęboki oddech, jak pływak przed skokiem w lodowatą wodę – Haldun… ten człowiek, który mnie obciążył… który kłamał w sądzie… zmienił swoje zeznania Ale nie zrobił tego bezinteresownie. Ktoś musiał mu za to zapłacić. I tym kimś był Bülent Cisza, która zapadła po tych słowach, była głośniejsza niż krzyk.
Zeynep patrzyła na matkę szeroko otwartymi oczami, próbując zrozumieć sens jej słów Bülent… jej ojciec… zapłacił za fałszywe zeznania? Zapłacił przestępcy, by uwolnić kobietę, z którą miał romans lata temu? To nie miało sensu A może miało go aż za dużo?.– Ale skąd… skąd miał pieniądze? – zapytała Zeynep, a jej umysł gorączkowo pracował – Przecież mówił, że jego firma ma problemy….Gönül spojrzała na nią ze smutkiem. To była kolejna warstwa kłamstwa, którą musiała zedrzeć – Sprzedał gaj oliwny. Ten, który należał do waszej rodziny od pokoleń. Sprzedał go, żeby mnie wyciągnąć A potem… potem został moim adwokatem. Przejął całą sprawę.Feraye gwałtownie wstała Jej twarz poczerwieniała z wściekłości.– Kłamiesz! – krzyknęła, a jej opanowanie prysło jak bańka mydlana – Bülent nigdy by tego nie zrobił!