Zeynep, Gonul i sekret naszyjnika – gniew, zdrada i plan zemsty.W „Miłość i nadzieja” napięcie sięga zenitu: Zeynep staje twarzą w twarz z matką, która bez cienia skruchy rzuca w nią kolejnymi ciosami słów, ujawniając wstrząsające fakty o przeszłości i uczuciach Bülenta Feraye zostaje upokorzona na oczach wszystkich, Melis pogrąża się w obłędnej grze z lalką, a Kuzey bezskutecznie próbuje dotrzeć do prawdy o Sili Tymczasem Ege znajduje zniszczoną fotografię z tajemniczym naszyjnikiem, który może być kluczem do rozwiązania zagadki śmierci jego siostry – i zapowiada bezwzględną zemstę „Miłość i nadzieja” – odcinek 257 – szczegółowe streszczenie.Cisza, która zapadła w skromnym salonie Gonul, była cięższa niż ołów Ważyła na ramionach Zeynep, wciskała ją w ziemię, odbierała dech.

Każde uderzenie serca dudniło w jej uszach jak złowieszczy bęben, odmierzający koniec wszystkiego, w co kiedykolwiek wierzyła Słowa, które padły z ust jej matki, nie były zwykłymi słowami. Były trucizną, która wnikała w krwiobieg, paraliżując każdą komórkę jej ciała, mrożąc duszę Świat, który znała – świat zbudowany na filarach matczynej miłości, nawet jeśli była to miłość trudna i ułomna – właśnie obracał się w pył Zeynep wciąż klęczała na podłodze, a wzrok miała wbity w spłowiały wzór dywanu, jakby próbowała odnaleźć w nim jakiś sens, jakąś logikę, która wymknęła jej się z rąk Oczekiwała krzyku, łez, zaprzeczenia. Oczekiwała błagania o wybaczenie, rozpaczliwego tłumaczenia, czegokolwiek, co świadczyłoby o tym, że w kobiecie stojącej nad nią tli się jeszcze choćby iskra człowieczeństwa, resztka matczynego instynktu

Zamiast tego dostała mur. Mur chłodu, obojętności i cynizmu tak głębokiego, że zdawał się pochłaniać całe światło w pokoju — Nie… moja mama nie mogła… nie mogła zrobić czegoś takiego — wyszeptała w końcu, a jej głos był ledwie słyszalnym, drżącym tchnieniem Było w nim niedowierzanie dziecka, które właśnie odkryło, że potwór z bajki nie mieszka pod łóżkiem, ale patrzy na nie twarzą najbliższej osoby Ukryła twarz w dłoniach, jakby chciała zasłonić się przed tą potworną prawdą, schować z powrotem w błogiej nieświadomości Gonul spoglądała na nią z góry. Jej postawa była wyprostowana, niemal królewska w swojej surowości Nie było w jej oczach litości, współczucia ani nawet zwykłej ciekawości. Była tylko pustka Zimna, gładka powierzchnia lustra, w którym odbijała się jedynie jej własna, niezmącona niczym duma — A dlaczego niby nie mogłam? — zapytała.

Jej głos był jak odłamek lodu, ostry i raniący Nie było w nim pytania, tylko stwierdzenie faktu. Stwierdzenie, że jej moralność działa według zupełnie innych, nieznanych Zeynep praw To pytanie uderzyło w Zeynep z siłą fizycznego ciosu. Poderwała głowę, a jej oczy, dotąd pełne zdezorientowanego bólu, teraz zapłonęły gniewem Był to gniew rozpaczy, ostatnia deska ratunku dla tonącego szacunku. — Mamo, błagam… zamilknij! — krzyknęła, a jej głos załamał się w pół słowa — Nie mów nic więcej! Błagam cię, nie zmuszaj mnie, żebym straciła do ciebie resztki szacunku! Nie odbieraj mi tego ostatniego, co jeszcze mi zostało! Na twarzy Gonul pojawił się grymas, który można by uznać za uśmiech, gdyby nie jego całkowity brak ciepła Był to uśmiech krzywy, mechaniczny, wyćwiczony. Nie ironiczny, nie przepraszający — po prostu obojętny Jakby słowa córki były jedynie irytującym brzęczeniem muchy, które na moment zakłóciło jej spokój Jakby szacunek dziecka był walutą, która już dawno straciła dla niej jakąkolwiek wartość Jedną z wielu rzeczy, które poświęciła na ołtarzu własnych, pokrętnych celów. W tym samym czasie, w innej części miasta, Ege poruszał się jak drapieżnik po obcym terytorium Każdy jego krok w domu Cihana był ostrożny, wymierzony. Przeszukiwał pokój po pokoju, a jego zmysły były wyostrzone do granic możliwości Coś było nie tak. Czuł to w stęchłym powietrzu, w nienaturalnej ciszy tego miejsca Na piętrze otworzył drzwi do sypialni. Pokój był pusty, łóżko niedbale zasłane. Zatrzymał się na środku, wodząc wzrokiem po ścianach Nie wiedział, czego szuka, ale instynkt podpowiadał mu, że odpowiedź jest blisko A była bliżej, niż mógłby przypuszczać.Za łóżkiem, wciśnięta w ciasną przestrzeń między meblem a ścianą, kuliła się Seda Była niczym spłoszone zwierzę, zagnane w kozi róg. Wstrzymywała oddech tak długo, że płuca paliły ją żywym ogniem Serce waliło jej o żebra z taką siłą, że bała się, że jego dudnienie ją zdradzi. Widziała jego buty Stał tuż obok. Dzieliły ich centymetry. Wystarczył jeden krok w bok, jedno odwrócenie głowy, a znalazłby ją A wtedy wszystko byłoby skończone. Zamknęła oczy, modląc się do wszystkich bogów, w których nie wierzyła Nagle ciszę przeszył ostry, natarczywy dźwięk dzwoniącego telefonu.Seda drgnęła, tłumiąc okrzyk przerażenia Ege, wyrwany z zamyślenia, sięgnął do kieszeni. Spojrzał na ekran. Nieznany numer Przez ułamek sekundy wahał się, marszcząc brwi. W końcu przesunął palcem po ekranie — Halo? — rzucił krótko, jego głos był napięty.— Ege, to ja.